M'n flubberbuikje hoort er nu éénmaal bij. Iets waar ik altijd heel onzeker over ben geweest. Maar weet je, fuck it. Ik ben trots op m'n lichaam, nu... Ik bedoel, 'Hallooooo kijk even wat het gemaakt heeft?!'
Dat trotse gevoel heeft lang op zich laten wachten hoor lady's. In het verleden heb ik namelijk jarenlang gestruggled met een eetstoornis en was ik altijd alleen maar bezig met het eten, kotsen en die verdomde weegschaal. (Dat is ook een reden waarom dat ik tot op de dag van vandaag geen weegschaal in huis heb staan). Ik ben té bang dat ik met de aanwezigheid van een weegschaal weer kan gaan doorslaan met m'n gewicht terwijl ik nu gelukkig ben met m'n lichaam en ik lekker in m'n vel zit. Tuurlijk baal ik soms van de vetdrolletjes die nét te goed zichtbaar zijn en m'n flubberbuikje. Maar Loua heeft die onzekerheid weggenomen en vervangen voor waardering.
Dankjewel lief, bijzonder en mooi mini mensje. Ik hou van je
